🐉 Odszkodowanie Za Utratę Wartości Nieruchomości Budowa Drogi

Zobacz, kto ma największe szanse na uzyskanie takiego odszkodowania. Kancelaria Automobilis to wykwalifikowani profesjonaliści w zakresie egzekwowania odszkodowań. Nasi pracownicy służą doradztwem i pomocą w każdej sprawie: szacowanie szkód, utrata wartości auta czy odszkodowania z polisy OC sprawcy. Służebność drogi koniecznej ustanawiana jest w drodze umowy cywilno – prawnej lub w drodze sądowej za wynagrodzeniem. Na skutek ustanowienia służebności gruntowej nieruchomość obciążona traci na wartości. Wynagrodzenie dla właściciela nieruchomości obciążonej jest równe utracie wartości rynkowej tej nieruchomości. 50% wzrostu wartości nieruchomości wydzielonych w wyniku scalenia i podziału, w stosunku do wartości nieruchomości dotychczas posiadanych (przy ustalaniu wartości dotychczas posiadanych nieruchomości nie uwzględnia się wartości urządzeń, których nie można było odłączyć od gruntu, a także drzew i krzewów, jeśli zostało za Odszkodowanie odpowiada rynkowej wartości nieruchomości a obciążające ją prawa nie zmieniają tej kwoty, tylko wpływają na sposób jej podziału. W skrajnych wypadkach, w szczególności jeśli wywłaszczeniu nie podlega cała nieruchomość, może się okazać, że środków nie wystarczy dla właściciela. Polski system prawny zawiera wiele niezwykle korzystnych dla podatnika/przedsiębiorcy/zwykłej osoby fizycznej rozwiązań. Czasem jednak zupełnie nie zdajemy sobie sprawy ze swoich uprawnień. Jednym z nich jest możliwość dochodzenia odszkodowania za utratę wartości działki w związku ze zmianą planu miejscowego – wskazuje Bartłomiej Kuźniar – Koordynator Projektów Dodano: 16 czerwca 2021. Są sytuacje, w których doprowadzenie do nieruchomości określonych mediów czy przyłączy (na przykład sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej) nie jest możliwe. Na przeszkodzie stoi najczęściej brak zgody właściciela nieruchomości sąsiedniej, przez którą takie sieci musiałyby zostać przeprowadzone. Działka zajęta pod budowę drogi – należy nam się stosowne odszkodowanie. Warto podkreślić, że prawo do otrzymania odszkodowania za wywłaszczenie gruntu wynika bezpośrednio z przepisów Konstytucji RP (art. 21 ust. 2). Stanowią o nim także Europejska Konwencja Praw Człowieka oraz Karta Praw Podstawowych UE. Bardzo często zdarza się, że wywłaszczeniu (np. na cele drogowe) podlega jedynie część nieruchomości obciążonej hipoteką. Dochodzi wówczas do podziału nieruchomości, co pociąga ze sobą istotne dla wywłaszczanego skutki. Zgodnie z art. 76 ust. 1 Ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (dalej uokwih Odpłatność za nieruchomość stanowi odszkodowanie, które pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, co czyni tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług 1 opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i 9I0b. Odszkodowanie, co do zasady, należy się osobie, która na skutek działania lub zaniechania innych podmiotów (publicznych lub prywatnych) poniosła jakąś szkodę (uszczerbek). Wiele aktów prawnych, na czele z Konstytucją RP, określa i reguluje zasady oraz okoliczności roszczenia i wypłaty odszkodowań. Jednym z nich jest ustawa z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która przewiduje możliwość dochodzenia roszczeń na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Odszkodowanie na bazie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, przyjmowany w drodze uchwały przez radę gminy, jest aktem prawa lokalnego. Służy przede wszystkim ustaleniu przeznaczenia terenu oraz rozmieszczenia inwestycji celu publicznego, a także określeniu sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu. Przyjęcie nowego planu lub zmiana obowiązującego obwarowana jest możliwością uzyskania odszkodowania za utratę lub ograniczenie możliwości korzystania z nieruchomości w sposób dotychczasowy. Wówczas właściciel lub użytkownik wieczysty może zażądać od gminy - wypłacenia odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę lub - wykupienia nieruchomości. Realizacja powyższych roszczeń może nastąpić również w drodze zaoferowania przez gminę właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej. Tryb ustalania i wypłaty odszkodowań „obrósł” już w szerokie i liczne orzecznictwo. Należy w tym miejscu jednak podkreślić, że sądy powszechne i administracyjne orzekają w tym temacie nieco odmiennie. Zdaniem tych pierwszych wystarczy, aby zostało udowodnione jedynie potencjalne ograniczenie możliwości realizacji określonych zamierzeń na nieruchomości, aby roszczenie mogło być skuteczne. Sądy administracyjne zaś wymagają, aby przedmiotem rozpoznania w postępowaniach odszkodowawczych było faktyczne wykorzystanie nieruchomości i ono jest punktem odniesienia szacowania spadku wartości. W obu sytuacjach warunkiem koniecznym jest udowodnienie poniesienia szkody (faktycznej czy potencjalnej),która musi być bezpośrednio powiązana z faktem uchwalenia lub zmiany miejscowego planu. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określają pewną szczególną sytuację, w której odszkodowanie jest równe faktycznej utracie wartości nieruchomości. Dzieje się tak, gdy właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa nieruchomość w okresie 5 lat licząc od wejścia w życie planu miejscowego i da się udowodnić, że wartość tej nieruchomości spadła w związku z uchwaleniem planu. Wówczas gmina jest zobowiązana wypłacić różnicę wartości właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu zbywającemu nieruchomość. Roszczenie nie przysługuje jeśli sporne ustalenia planu nie były zamierzeniem władz lokalnych, lecz wynikały z: uwarunkowań hydrologicznych, geologicznych, geomorfologicznych lub przyrodniczych dotyczących występowania powodzi i związanych z tym ograniczeń, decyzji dotyczących lokalizacji lub realizacji inwestycji celu publicznego, wydanych przez inne organy administracji publicznej (np. starostę lub wojewodę) lub Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie, zakazów lub ograniczeń zabudowy i zagospodarowania terenu, określonych w przepisach ustaw lub aktów, w tym aktów prawa miejscowego, wydanych na ich podstawie (np. ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych, która nakazuje zachowanie odległości zabudowy mieszkaniowej od planowanych i istniejących turbin wiatrowych, ewentualnie uchwał określających zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, zwanych Kodeksami reklamowymi lub krajobrazowymi). Odszkodowanie za działki pod drogi publiczne Powyższe zasady łączą się z ustawą z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, która reguluje tryby podziału geodezyjnego nieruchomości. Podział taki inicjuje podmiot, który ma w tym interes prawny. Musi on być zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w sytuacji jego braku – decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Jeśli podział taki ma na celu wydzielenie geodezyjne terenu zarezerwowanego w planie lub decyzji pod drogę publiczną lub jej poszerzenie, wówczas należy się odszkodowanie. Sytuacja taka wyczerpuje przesłanki z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a mianowicie: zaistnienie utraty lub ograniczenia możliwości korzystania z nieruchomości w sposób dotychczasowy. Roszczenie takie przysługuje jedynie właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu, a kolejność działań, w skrócie, jest następująca: Właściciel lub użytkownik wieczysty zleca i inicjuje procedurę podziału swojej nieruchomości w celu wydzielenia terenu pod drogę publiczną. Właściciel lub użytkownik wieczysty zgłasza roszczenie do gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa (w zależności od kategorii drogi, odpowiednio – gminnej, powiatowej, wojewódzkiej lub krajowej). Tak wydzielona działka przechodzi z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stanie się ostateczna (lub prawomocna). Właściwy organ składa wniosek o ujawnienie w księdze wieczystej praw gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa do działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne. Podstawą wpisu tych praw jest ostateczna decyzja zatwierdzająca podział (o której mowa w pkt 1). Ustalenie odszkodowania w drodze negocjacji. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości (zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami). Realizacja powyższych roszczeń może nastąpić również w drodze zaoferowania właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej przez gminę (starostwo, województwo czy jednostkę dysponującą gruntami Skarbu Państwa). Renta planistyczna – opłata na rzecz gminy Często uchwalenie bądź zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powoduje wzrost wartości nieruchomości. Wówczas właściciele lub użytkownicy wieczyści są zobowiązani do wniesienia jednorazowej opłaty, zwanej rentą planistyczną, o ile zbywają swoją nieruchomość. Jej wysokość ustala się na podstawie uchwalonego planu. Nie może ona przekroczyć 30% wzrostu wartości nieruchomości. Obowiązek taki powstaje w momencie wejścia w życie planu miejscowego i trwa przez 5 lat. Jak dodaje Dariusz Seges z firmy Rodzinne Inwestycje - "Od wnoszenia tej opłaty zwolnione są czynności związane z nieodpłatnym przeniesieniem przez rolnika na następcę własności nieruchomości wchodzących w skład gospodarstwa rolnego. Dalsza sprzedaż nieruchomości, o ile dojdzie do niej w ciągu 5 lat od przyjęcia planu, rodzi już obowiązek naliczenia i uiszczenia opłaty planistycznej." Naliczanie i egzekwowanie renty planistycznej jest stosunkowo trudne. Często nakłady związane z jej naliczeniem (koszty administracyjne, operatu szacunkowego wartości nieruchomości itd.) są porównywalne z jej wysokością. Wpływy z renty planistycznej nie rekompensują więc w wystarczającym stopniu trudu finansowego i organizacyjnego związanego z procedurą sporządzania i uchwalania planów miejscowych. Jest to jedna z przyczyn tak niewystarczającego pokrycia planami powierzchni kraju. Źródło: Rodzinne Inwestycje 23. 03. 2017 W dniu 7 lipca 2016 roku Sąd Najwyższy podjął uchwałę w sprawie o sygn. akt III CZP 33/16 o treści: „Zbycie nieruchomości, o którym mowa w art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (jedn. tekst: z 2016 r., poz. 778), nie obejmuje utraty prawa własności działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne na podstawie art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst: z 2015 r., poz. 1774 ze zm.).”. Do tej pory orzecznictwo było niejednolite, jeśli chodzi o kwestię oceny, czy zdarzenie prawne inne niż czynność prawna może być objęte zakresem znaczeniowym „zbycia nieruchomości”, o którym mowa w art. 36 ust. 3 Ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej jako: W omawianej sprawie zdarzeniem innym niż czynność prawna była utrata prawa własności nieruchomości wydzielonej pod drogę publiczną zgodnie z art. 98 ust. 1 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (dalej jako: na podstawie decyzji administracyjnej. Sąd Najwyższy rozpatrywał to zagadnienie mając na względzie następujące brzmienie art. 36 ust. 3 „Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2 (art. 36 – dopisek autora), może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.”. W rozpoznawanej sprawie powódka twierdziła, że w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jej nieruchomości przeznaczone w planie pod drogi publiczne straciły na wartości w związku z czym na podstawie art. 36 ust. 3 może domagać się od gminy odszkodowania. Sąd Najwyższy dokonując wykładni językowej pojęcia „zbycie nieruchomości” użytego w art. 36 ust. 3 wskazał, że zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (por. Słownik języka polskiego pod. red. prof. Mieczysława Szymczaka, PWN, 1998, t. 3, s. 925), „zbyć” oznacza „sprzedać, odstąpić coś za pieniądze, pozbyć się czegoś przez sprzedaż” i przychylił się do takiego właśnie rozumienia tego terminu. Ponadto Sąd Najwyższy stwierdził, że w dniu 22 września 2004 roku użyte pierwotnie w art. 36 ust. 3 słowo „sprzedaje” zastąpiono słowem „zbywa”. Taka zmiana podyktowana była szerszym zakresem pojęcia „zbycie”, które obejmować może także nabywanie prawa użytkowania wieczystego. U ustawie nowelizującej zawarto także zmiany do które między innymi wprowadziły definicję pojęcia „zbycie nieruchomości” [por. art. 4 pkt 3b) Zdaniem Sądu Najwyższego należy przyjąć, że definicja zawarta w art. 4 pkt 3b) powinna zostać zastosowana w stosunku do uregulowań tym bardziej, iż za wykładnią zwężającą, a nie rozszerzającą, przemawia dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego, które z zakresu definicyjnego pojęcia „zbycie” wykluczało czynności prawne o charakterze darmym. Sąd Najwyższy podkreślił także, iż w związku z uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego może dojść jedynie do ograniczenia prawa własności (prawa użytkowania wieczystego) nieruchomości poprzez spadek jej wartości. Powstała w związku z tym szkoda majątkowa na podstawie art. 36 ust. 3 ulega wyrównaniu dopiero wtedy, gdy właściciel (użytkownik wieczysty) nieruchomości doprowadzi do jej zbycia, w wyniku czego otrzyma niższą cenę w stosunku do tej, jaką uzyskałby, gdyby nie doszło do uchwalenia lub zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W omawianym w uchwale Sądu Najwyższego przypadku doszło natomiast nie do ograniczenia, lecz do pozbawienia prawa własności nieruchomości na podstawie art. 98 ust. 1 W takiej sytuacji ustalenie wysokości odszkodowania następuje w trybie administracyjnym. Wobec powyższego Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, zgodnie z którym pojęcie „zbycie nieruchomości”, o którym mowa w art. 36 ust. 3 nie obejmuje utraty prawa własności działki gruntu wydzielonej pod drogę publiczną. Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Lenart Sędziowie: WSA Dariusz Pirogowicz WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2012 r. sprawy ze skargi Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość 1. uchyla zaskarżoną decyzję w części w jakiej utrzymuje ona w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w zakresie pkt 3 dotyczącego zobowiązania Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty odszkodowania na rzecz G. S.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja w części opisanej w pkt 1 wyroku nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Uzasadnienie strona 1/3 Decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r., Nr [...] Minister Infrastruktury utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. orzekającą o ustaleniu na rzecz G. S. odszkodowania za utratę prawa własności jego nieruchomości położonej w obrębie [...], Gm. [...], oznaczonej jako działki nr [...] o pow. [...] ha, nr [...] o pow. [...]ha, nr [...]o pow. [...]ha, [...]o pow. [...]ha dla której Sąd Rejonowy w A. prowadzi księgę wieczystą nr [...], przeznaczonej pod budowę obwodnicy miasta [...] w ciągu drogi krajowej Nr [...]. Decyzja powyższa wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy: Decyzją z dnia [...] września 2007 r. znak: [...], Wojewoda [...] ustalił lokalizację drogi krajowej nr [...], dla inwestycji polegającej na budowie obwodnicy miasta [...] w ciągu drogi krajowej nr [...] wraz z przebudową i budową niezbędnych obiektów i urządzeń związanych z obsługą ruchu i transportu drogowego na drodze krajowej oraz przebudową i budową niezbędnej infrastruktury technicznej. Decyzją tą objęta została opisana wyżej nieruchomość położona w obrębie [...], Gmina [...]. W związku z wnioskiem Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w B., Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] maja 2008 r. znak: [...] orzekł w pkt 1 o ustaleniu wartości ww nieruchomości na kwotę [...]zł, zgodnie z operatem szacunkowym z dnia [...] marca 2008 r. sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego J. S., w pkt 2 ustalił odszkodowanie za przedmiotową nieruchomość w wysokości [...]zł, w pkt 3 zobowiązał Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty przedmiotowego odszkodowania w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja niniejsza stanie się ostateczna. Ustalona kwota została zapłacona. Decyzją z dnia [...] września 2009 r. Minister Infrastruktury uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, z uwagi na nieprawidłowo sporządzony operat szacunkowy. W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r., Nr [...] orzekł w pkt 1 o ustaleniu wartości nieruchomości położonej w obrębie [...], oznaczonej w ewidencji gruntów jako działki nr [...],[...] i [...] na kwotę [...]zł zgodnie ze sporządzonym w sprawie operatem z dnia [...] czerwca 2010 r. przez rzeczoznawcę majątkowego E. E., w pkt 2 ustalił odszkodowanie na rzecz G. S. w wysokości [...] zł, w pkt 3 zobowiązał Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty powyższego odszkodowania na rzecz byłego właściciela nieruchomości, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja stanie się ostateczna. Od decyzji powyższej odwołanie w ustawowym terminie złożył Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, zarzucając organowi naruszenie art. 132 ust. 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez niezaliczenie w poczet odszkodowania kwoty [...] zł wypłaconej uprzednio w oparciu o decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2008 r. znak: [...]. Po rozpatrzeniu powyższego odwołania, Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję i wskazał, że w sprawie niniejszej podstawę dla ustalenia wysokości odszkodowania za odjęte prawo własności nieruchomości położonej w gminie [...], obręb [...], oznaczonej jako działki nr [...], nr [...], nr [...] stanowi operat szacunkowy z dnia [...] czerwca 2010 r. sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego E. E. W operacie niniejszym rzeczoznawca zastosowała podejście porównawcze, metodę korygowania ceny średniej i wskazała, że przedmiotem wyceny jest nieruchomość gruntowa niezabudowana, położona poza centrum miasta [...]. Dla potrzeb wyceny przedmiotowej nieruchomości biegła przeprowadziła analizę rynku nieruchomości na terenie miasta [...], miasta [...] i miejscowości gminnych oraz terenu miejscowości gminnej [...] i miejscowości w gminie [...]. Rzeczoznawca stwierdziła, że na rynku lokalnym w okresie ostatnich dwóch lat nie stwierdzono transakcji sprzedaży gruntów pod budowę drogi krajowej na powyższej trasie w związku z czym badania rynku rozszerzono na rynek regionalny. Zbadane zostały transakcje dokonane na terenie powiatu [...],[...],[...] oraz [...] i [...]. Biegła stwierdziła, że na tym terenie miały miejsce pojedyncze transakcje wykupywania gruntów pod drogi publiczne na terenach wiejskich. Były to jednak, zdaniem rzeczoznawcy, transakcje nieporównywalne z wycenianymi w sprawie nieruchomościami pod względem położenia, sposobu korzystania oraz przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, dlatego też nie mogły zostać wykorzystane w sporządzonym przez nią operacie. W związku z powyższym biegła dokonała wyceny nieruchomości w oparciu o przepis § 36 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 kwietnia 2004 r. Do końcowej analizy biegła przyjęła 11 transakcji nieruchomościami przeznaczonymi pod zabudowę oraz 16 transakcji dotyczących gruntów rolnych. Strona 1/3

odszkodowanie za utratę wartości nieruchomości budowa drogi