🎉 Jak Odciąć Się Od Męża Alkoholika

Witam, mam pytanie jak odciąć pępowinę pomiedzy moim mężem a jego rodziną. jestesmy pare miesięcy po ślubie, a on codziennie siedzi u swoich rodziców argumentując to, że on ich kocha i tak czy siak bedzie tam codziennie czy mi sie to podoba czy nie. Najważniejsze, to odciąć się psychicznie, od matki. Poszukaj rad na temat asertywności, są w internecie. Powtarzaj sobie, że jesteś silna, wolna i masz własne życie. itp.. Uwierz w to, bo samo powtarzanie to za mało. Jak już sama uwierzysz w te słowa, to matka straci nad tobą władzę. Nauczysz się bagatelizować jej słowa i 6 minut. Toksyczni ludzie to te wszystkie osoby w Twoim otoczeniu, które próbują nad Tobą dominować. Nieustannie dążą do tego, by Cię kontrolować, nie zwracając uwagi na Twoje potrzeby i uczucia. Są skupieni tylko na sobie i wcale się Tobą nie interesują. Wydaje się, że postrzegają innych jako narzędzia do spełniania ich Moja siostra znalazła sobie męża, urodziła mu trójkę dzieci, a teraz ciągle prosi mnie o pieniądze! Robię dla niej wszystko, zawsze zabieram ją na wieś do rodziców, kiedy chce ich odwiedzić, bo jej mąż przepił samochód. Gdy jeszcze mieli auto, naprawiałam je na mój koszt, żeby siostra mogła z niego korzystać. Przynoszę i oddaję jej […] Teraz może Pani zadbać tylko i wyłącznie o siebie i dzieci. Polecam się udać do Centrum Leczenia Uzależnień, gdzie otrzyma Pani fachową pomoc i wsparcie podczas spotkań dla rodzin osób uzależnionych. Powodzenia! Dr Daniel Melerowicz Psychologia , Katowice. 77 poziom zaufania. Grzegorz Szwaciński Personel odpowiedział 1 rok temu. Aby ułatwić Ci sporządzenie pozwu z orzeczeniem o winie męża alkoholika, przygotowaliśmy gotowy do wypełnienia wzór pozwu, który pobierzesz poniżej, jest to specjalnie przygotowany pozew na okoliczność rozwodu z alkoholikiem: Pozew o rozwód z orzeczeniem o winie męża Etap 3: odzyskanie wiary w siebie. Kiedy już sobie uświadomimy i przyjmiemy fakt, że osoba, z którą się związaliśmy, jest dla nas toksyczna i nie chcemy tkwić w tej relacji, czas na trzeci etap, jakim jest odzyskiwanie wiary w siebie. To żmudna część, ponieważ jej podstawę stanowi na początek polubienie, a następnie, pokochanie Dobrą wiadomością jest ta, że karmę rodzinną można przepracować. Sami mamy wpływ na to, co zrobimy z naszym życiem, jak daleko uda nam się zajść. Pierwszym krokiem do przepracowana karmy rodzinnej jest zrozumienie, że sami odpowiadamy za nasz los. Rodzina, w której przyszło nam dorastać to nie przypadkowe osoby, a starannie Jest przystojny, lepszy od innych, a także mądry i zabawny. Dla niego zdobycie kobiety wydaje się proste i oczywiste. Kiedy już wybierze sobie akurat Ciebie, to od razu przystąpi do działania i bardzo szybo zorientujesz się z kim masz do czynienia. Jakie cechy ma narcyz i jak może się zachowywać? Mówi dużo o sobie. IVA4Od0. Rozwód z mężem alkoholikiem znęcającym się nad rodziną Podstawę prawną niniejszej opinii stanowią przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zwanego dalej oraz przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Z treści Pani pytania wynika, że pozostaje Pani w związku małżeńskim. Mąż jest alkoholikiem. Pani wolą jest rozwiązanie małżeństwa przez rozwód. Mąż znęca się psychicznie nad Panią. Ostatnimi czasu miała miejsce interwencja policji. W pierwszej kolejności należy sobie odpowiedzieć na pytanie, co ma być przedmiotem rozstrzygnięcia sprawy o rozwód: 1) wina w rozkładzie pożycia małżeńskiego, 2) władza rodzicielska, 3) alimenty na rzecz małoletnich dzieci, 4) alimenty na rzecz małżonka, 5) kontakty z małoletnim dzieckiem. Kto ponosi winę za rozwód? Ad. 1 Orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Jednakże na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy. Innymi słowy, o winie sąd będzie orzekał jedynie wówczas, gdy strony (państwo) nie dojdziecie do porozumienia i nie będziecie wnosić o orzeczenie rozwodu bez winy. Jeżeli Pani wolą jest orzeczenie rozwodu z winy męża, to powyższe winno być wskazane w treści pozwu, a na te okoliczności należy przedłożyć dowody. Proszę bowiem mieć na uwadze, że Pani wolą jest rozwód z winy męża, a zatem Pani musi taką winę wykazać. Jeżeli Pani nie wykaże wyłącznej winy męża w rozkładzie pożycia to sąd orzeknie rozwód z winy obojga małżonków. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1951 r., sygn. akt C 184/51: „Istotą małżeństwa są, między innymi, stosunki płciowe między małżonkami z wyłączeniem takich stosunków z osobami trzecimi; małżonek zatem postępujący z własnej woli wbrew tej zasadzie małżeństwa popełnia umyślnie czyn z punktu widzenia przyjętych zasad współżycia niedozwolony, a tym samym musi być uznany za winnego rozkładu małżeństwa, jeśli czyn jego do rozkładu się przyczynił. Gdy małżonek zrywa więzy małżeństwa, ażeby iść za uczuciem miłości do osoby trzeciej, jego samowolne, faktyczne rozwiązanie małżeństwa musi być uznane za czyn niedozwolony. Fakt troszczenia się męża o żonę i dzieci, a także fakt przyjaznego ustosunkowania się do porzuconego małżonka, zupełnie nie przesądza o braku trwałego rozkładu małżeństwa, którego istotą nie jest nienawiść i niekulturalne odnoszenie się do siebie małżonków, ale tylko zerwanie stosunków intymnych bez nadziei powrotu do nich”. Wyraźnie podkreślić należy, iż pojęcie winy nie ma definicji ustawowej nie tylko w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, ale i w Kodeksie cywilnym. Pojęcie to zostało natomiast wyjaśnione w doktrynie i orzecznictwie cywilistycznym. Wina rozkładu pożycia pozostaje w związku z naruszeniem obowiązków wynikających z zawarcia małżeństwa, i to zarówno tych, które sformułowane są w prawie, jak i tych, dla których źródłem są tylko zasady współżycia społecznego. Chodzi tu zwłaszcza o naruszenie obowiązków: wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, lojalności i wierności, współdziałania dla dobra rodziny, itd. (por. wyrok SN z dnia 21 września 1997 r., I CKN 646/97). Innymi słowy, przypisanie wyłącznej winy małżonkowi jest możliwe tylko, jeżeli Pani nie można przypisać żadnej, nawet najmniejszej winy. Komu sąd orzekając rozwód pozostawi dzieci? Ad. 2 W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków obowiązany jest do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka. Alimenty na dzieci po rozwodzie rodziców Ad. 3 Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Ustawodawca w sposób jednoznaczny posługuje się sformułowaniem, iż zakres świadczeń alimentacyjnych jest uzależniony od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego nie należy kojarzyć z wysokością faktycznych zarobków bądź też czystego dochodu z majątku. W ocenie zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego mieszczą się także te niewykorzystane, jeżeli tylko są realne, a potrzebom uprawnionych zobowiązany nie jest w stanie sprostać posiadanymi środkami. Możliwości zarobkowe – to zarówno te przybierające postać pieniężną, jak i te, pobierane w naturze. Wynagrodzeniem są także świadczenia uzupełniające wynagrodzenie podstawowe (premie, dodatki, tzw. trzynasta pensja, nagroda jubileuszowa, itp.). Alimenty dla byłego małżonka Ad. 4 Istotnym z punktu widzenia Pani interesu jest przepis art. 60 zgodnie z którym: „Art. 60. § 1. Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. § 2. Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku. § 3. Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni.” Należy zatem oddzielić zwykły obowiązek alimentacyjny oraz obowiązek alimentacyjny (bez orzekania o winie, rozwód z winy obojga małżonków) oraz alimenty przy wyłącznej winie. Przesłanką zwykłego obowiązku alimentacyjnego jest stan niedostatku małżonka uprawnionego. „Stan niedostatku nie musi istnieć w chwili orzeczenia rozwodu, według bowiem przeważającego poglądu żądanie świadczeń alimentacyjnych jest uzasadnione także wtedy, gdy uprawniony do alimentów małżonek znalazł się w niedostatku dopiero po upływie pewnego czasu od orzeczenia rozwodu” (por. A. Szpunar, Obowiązek alimentacyjny między małżonkami po rozwodzie, SC 1981, t. XXXI, s. 127). Według J. Gwiazdomorskiego (System…, s. 1015) „w niedostatku znajduje się osoba, która nie jest w stanie uzyskiwać środków swego utrzymania, tzn. środków zaspokajania swoich potrzeb samodzielnie czy własnymi siłami”. Zaspokajanie w ramach obowiązku alimentacyjnego potrzeb krewnych, zstępnych i wstępnych nie doznaje ograniczeń, w szczególności takich, które ze względu na stopień uciążliwości materialnej chroniłyby zobowiązanego od świadczeń. Przeciwnie, zmuszony jest on znieść tę uciążliwość nawet kosztem obniżenia stopy życiowej, zaniechania inwestycji, kosztownych podróży itp. W literaturze prezentowany jest słuszny pogląd, w myśl którego wysokość obciążenia alimentacyjnego powinna być określona na takim poziomie, aby nie prowadziła do niedostatku samego obciążonego (tak J. Pietrzykowski, w: Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem, s. 636 oraz powołani tam autorzy: S. Szer i J. Winiarz). Rozwód z wyłącznej winy męża a obowiązek alimentacyjny Przy rozwodzie z wyłącznej winy męża, niedostatek po stronie Pani nie musi występować. Istotę ww. obowiązku alimentacyjnego najlepiej opisuje teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1980 r., sygn. akt III CRN 222/80, zgodnie z którą „orzekając o żądaniu małżonka niewinnego zasądzenia alimentów na podstawie art. 60 § 2 sąd powinien porównać sytuację, w jakiej małżonek niewinny znajdzie się po rozwodzie, z sytuacją, w jakiej by się znajdował, gdyby pożycie małżonków funkcjonowało prawidłowo”. Zasadnym jest nadto wskazanie na pogląd doktryny, zgodnie z którym „przy porównaniu dwóch sytuacji materialnych należy brać pod uwagę sytuację materialną małżonka, jaką on w czasie trwania małżeństwa zgodnie z przepisami prawa powinien był mieć, a nie tę, którą faktycznie miał. To rozróżnienie ma głęboki sens praktyczny, gdyż w przeciwnym razie premiowane byłoby zachowanie się męża, który będąc w dobrej sytuacji materialnej opuszcza rodzinę dla innej kobiety i alimentuje porzuconą rodzinę w skromnym zakresie” (J. Gwiazdomorski, Alimentacyjny obowiązek między małżonkami, s. 156). Uregulowanie kontaktów z dziećmi po rozwodzie rodziców Ad. 5 Kontakt z małoletnim dzieckiem można uregulować szczegółowo poprzez ustalenie, kto, kiedy i w jakich godzinach ma prawo do kontaktu z dzieckiem, a można ich nie regulować, jeżeli jesteście Państwo w stanie sami ustalić sposób kontaktu z dzieckiem. Każde pismo procesowe powinno zawierać: 1) oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników; 2) oznaczenie rodzaju pisma; 3) osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności; 4) podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika; 5) wymienienie załączników. Gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie przedmiotu sporu oraz: 1) oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników, 2) numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) lub numer identyfikacji podatkowej (NIP) powoda będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania lub posiada go nie mając takiego obowiązku lub 3) numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku jego braku – numer w innym właściwym rejestrze, ewidencji lub NIP powoda niebędącego osobą fizyczną, który nie ma obowiązku wpisu we właściwym rejestrze lub ewidencji, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania. Wyraźnie przy tym podkreślić należy, iż numer PESEL lub NIP podaje Pani jedynie w odniesieniu do siebie. Jeżeli dysponuje Pani takimi numerami pozwanego, proszę także je wpisać. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . Rozmowa z osobą pod wpływem alkoholu nie należy do łatwych. Szczególnie gdy jest to ktoś bliski: członek rodziny albo przyjaciel. Trudno odnaleźć się w takiej sytuacji, nie kierując się jednocześnie emocjami. Dodatkowym utrudnieniem jest niechęć osoby uzależnionej do zauważenia problemu i podjęcia leczenia. Czy istnieje sposób na to, jak rozmawiać z mężem alkoholikiem? Jak rozmawiać, gdy alkoholik nie widzi problemu?Czy można zmusić alkoholika do leczenia?Co to jest zespół Otella?Zespół Otella objawy i test online:Zespół Otella – jak się bronić przed wystąpieniem syndromu?Czy zespół Otella jest dziedziczny?Emocje w rodzinie alkoholika Jak rozmawiać, gdy alkoholik nie widzi problemu? Alkoholizm należy do chorób przewlekłych, których nieleczenie może zakończyć się śmiercią. Konsekwencje uzależnienia alkoholowego są powszechnie znane. Mimo to powody, które skłaniają do nadużywania alkoholu, są silniejsze niż rozsądek. Alkoholizm nie jest dziedziczny, nikt nie rodzi się z genem osoby uzależnionej. Wszystko zależy od człowieka, jego decyzji oraz sposobu zachowywania się i reagowania na rzeczywistość. Osobom żyjącym z alkoholikiem trudno nie popaść we współuzależnienie. Nadmierne reagowanie, jak i brak jakiegokolwiek działania nie są dobrym sposobem. Najbardziej obiektywną opinię może wydać tylko specjalista, lecz wśród opinii da się wyróżnić kilka powtarzalnych. Jak rozmawiać z mężem alkoholikiem o jego problemie? Zrezygnuj z krzyków. Awantura nic nie da. Zakończy się jedynie składaniem obietnic, które nie zostaną zrealizowane i szukaniem winnych. Kłótnia i stawianie ultimatum nie doprowadzi do zrozumienia istoty uzależnienia. Nie zezwalaj na picie, ale nie kontroluj. Wylewanie alkoholu i lokalizowanie kryjówek będzie nieskuteczne. Skłoni tylko alkoholika do jeszcze lepszego ukrywania uzależnienia. Wykonywanie wszystkich obowiązków domowych i przysłowiowe zamiatanie problemu pod dywan sprawia, że alkoholik czuje się pewnie w tym, co robi. Jeśli rzeczywistość wokół niego nie zmienia się i każdy dostosowuje się do jego działań, nie nastąpi poprawa. Pozwól zrozumieć. Alkoholik musi wiedzieć, że picie nie powinno być ucieczką od problemów. Wsparcie jest konieczne, ale dopiero, gdy osoba uzależniona jest świadoma powagi sytuacji i pragnie pomocy. W chwili, kiedy zostanie sam, istnieje prawdopodobieństwo, że dostrzeże, jaka jest rzeczywistość. Zasady wydają się proste, ale zrozumiałe jest, że trudno wprowadzić je do życia codziennego bez obciążenia emocjonalnego. Dlatego terapia i wsparcie psychologa są wskazane bez względu na przypadek. Czy można zmusić alkoholika do leczenia? Alkoholik może zostać zmuszony do leczenia, po zebraniu odpowiednich dowodów i skorzystania z pomocy prawnej. Leczenie choroby alkoholowej powinno jednak odbywać się dobrowolnie. To wtedy osiągane są najbardziej pozytywne wyniki. Alkoholik powinien być świadomy swojej choroby i właśnie w ten sposób ją określać. Terapia psychologiczna dla alkoholika nie jest niczym chwilowym. Pomaga rozwiązać obecne problemy i znaleźć rozwiązania. Nie oznacza to, że chęć picia nigdy nie powróci lub coś innego nie skłoni nałogowca do sięgnięcia po kieliszek. Osoba uzależniona może pokonać chorobę, ale już zawsze będzie nazywana alkoholikiem, tylko niepijącym. Co to jest zespół Otella? Zespół, czy też syndrom Otella to jeden ze skutków choroby alkoholowej. Według badań chorobliwa zazdrość występuje bawet u 30% alkoholików. Zespół Otella, inaczej obłęd zazdrości często zauważany jest u mężczyzn nadużywających alkoholu, rzadziej u kobiet. Osoby, które borykają się z paranoidalną zazdrością, nie zauważają, że oskarżają partnera o zdradę bezpodstawnie. Starają się udowodnić niewierność za wszelką cenę. Pomocne mogą być przypadkowe notatki, wiadomości tekstowe czy podsłuch. Urojenia w chorobie Otella są bardzo silne, dlatego chory nie wierzy w zapewnienia bliskiej osoby i doszukuje się dowodów niewierności. Syndrom Otella powoduje, że alkoholik staje się podejrzliwy. Choroba Otella i patologiczne uczucie zazdrości często doprowadza do zachowań agresywnych. Najczęstszym powodem zespołu Otella jest nadużywanie alkoholu. Rozwój choroby Otella może być również wynikiem braku pewności siebie, a także osobowości paranoicznej (chorobliwa podejrzliwość). Przez zespół Otella chory nie radzi sobie z odczuwanymi emocjami, dlatego coraz częściej sięga po alkohol z powodu narastającego kompleksu. Syndrom Otella nie tylko pogłębia uzależnienie, ale jest również groźny dla osoby oskarżonej o zdradę. Zespół Otella objawy i test online: Jeśli podejrzewamy, że borykamy się właśnie z kompleksem Otella, warto pochylić się nad poniższymi objawami i poświęcić chwilę na ocenę własnych zachowań. Jeśli zaobserwowaliśmy u siebie chociaż kilka z poniższych, być może warto rozważyć udanie się do wykwalifikowanego specjalisty. Taki test online nie potwierdzi ostatecznie żadnej diagnozy, jednak być może rzuci światło na istniejący problem i właśnie dzięki wcześniej wykonanemu testowi możliwe będzie poddanie się faktycznemu leczeniu psychoterapeutycznemu. doszukiwanie się dowodów zdrady partnera,oskarżanie partnera o posiadanie licznych kochanków (podejrzany może być każdy, nawet obca osoba),obsesyjne i paranoiczne myślenie o zdradzie ukochanej osoby,agresywne zachowanie w stosunku do partnera i potencjalnych kochanków,nadmierne kontrolowanie oraz prześladowanie bliskiej osoby w poszukiwaniu dowodów zdrady,chęć wykazania potwierdzenia niewierności partnera lub partnerki w każdy możliwy sposób (przeszukiwanie rzeczy, podsłuch, usługi detektywistyczne). W przypadku kompleksu Otella leczenie powinno mieć charakter psychiatryczny. Samo zachowanie trzeźwości nie jest wystarczające. Abstynencja nie sprawi, że osoba uzależniona zapomni o urojonej niewierności bliskiej osoby. Zespół Otella wymaga innego rodzaju leczenia. Potrzebne jest długotrwałe leczenie i psychoterapia, która może trwać do końca życia. Skutki walki z zespołem Otella zależą od momentu reakcji oraz czasu trwania uzależnienia. Zespół Otella – jak się bronić przed wystąpieniem syndromu? Zespół Otella bywa trudny do rozpoznania. Choroba Otella nie rozwija się nagle, więc tym trudniej ją zdiagnozować. W końcu nie każdy objaw zazdrości musi świadczyć o chorobie psychicznej. Dlatego niektóre osoby bagatelizują objawy syndromu Otella i zaczynają żyć w niewidocznej klatce przypisanej niewierności. Partner, którego nie opuszcza obłęd zazdrości, osacza blisko osobę, kontroluje i próbuje za wszelką cenę wykazać niewierność, a tym samym jej zapobiec. W takiej sytuacji partnerka (zespół Otella najczęściej dotyczy mężczyzn) powinna skorzystać z pomocy specjalisty. Tylko trzeźwość i leczenie psychiatryczne mogą zapobiec dalszym dramatom i chorobliwej niepewności. Należy pokonać obie choroby. Psychozy i paranoje nie ustępują, gdy chory staje się abstynentem. Walka z zespołem Otella wymaga dłuższego leczenia oraz pracy ze strony chorego. Czy zespół Otella jest dziedziczny? Życie w związku z osobą wykazującą objawy zespołu Otella nie jest łatwe. Zaburzenia psychiczne z czasem niestety się nasilają. Sytuacja kobiety w domu staje się zwykle bardzo trudna. Ofiarami bywają również dzieci, którymi łatwo manipulować i przekonywać do racji chorego na zespół Otella. Dlatego też wśród osób, które miały styczność z syndromem Otella pojawia się pytanie, czy chorobliwa zazdrość może być dziedziczna. Choroba Otella to schorzenie, które nie jest dziedziczne. Jest to typ przewlekłej psychozy alkoholowej powstałej na przykład przez długotrwałe spożywanie alkoholu. Ma charakter nabyty i jest głównie spowodowane przez uzależnienie od alkoholu, czy też innej używki. Niektóre badania wykazują, że dziedziczony może być tylko gen zwiększający predyspozycję do nałogów, które są najczęstszym powodem zespołu Otella. Emocje w rodzinie alkoholika W rodzinie z problemem alkoholowym emocje domowników są tłumione. Panuje w niej ciągły strach i napięcie. Niemożność wyrażenia swoich uczuć może powodować zarówno choroby somatyczne, jak i psychiczne. Cielesne reakcje na stres w rodzinach dysfunkcyjnych łatwo zaobserwować u dzieci. Nie mogą one wprost wyrazić tego, co czują, więc ujawnia się to w ich ciele. Nieuzasadnione bóle brzucha są objawem tłumienia strachu, natomiast bóle głowy mogą oznaczać gniew, który nie znalazł swojego ujścia. Na pogorszenie zdrowia domowników wpływa również ciągła troska o osobę uzależnioną, ponieważ zapominają oni o własnych potrzebach. Kiedy alkoholik wróci? W jakim będzie stanie? Jak zachowa się pod wpływem alkoholu? Takie i inne pytania wciąż towarzyszą członkom rodziny. Zobacz: Skutki alkoholizmu – psychiczne i fizyczne objawy Zjawisko współuzależnienia Ze względu na społeczne napiętnowanie alkoholizmu, bliscy alkoholika często podejmują brzemienną w skutkach decyzję o ukrywaniu faktu uzależnienia członka ich rodziny. Wiąże się to ze zjawiskiem, jakim jest współuzależnienie. Polega ono na braniu odpowiedzialności za osobę uzależnioną, na usprawiedliwianiu jej picia i przejmowaniu skutków zachowań na siebie. Osoba współuzależniona, mimo że sama nie pije, przyczynia się do tego, że dysfunkcyjny styl życia alkoholika jest utrwalany. Nieponoszenie konsekwencji za swoje zachowania utwierdza osobę chorą w tym, co robi. Dzieci w rodzinie z problemem alkoholowym Jeżeli choroba alkoholowa dotknie w rodzinie ojca lub matkę, bardzo dotkliwie skutki tego odczuwają dzieci. Traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa, permanentne odczuwanie strachu oraz brak możliwości komunikowania swoich uczuć wpływają na osobowość młodego człowieka. Następstwa rozwijania się w takich warunkach mogą być widoczne dopiero po latach. Uzasadnione w dzieciństwie odczuwanie strachu, w dorosłości przemienia się w nieuzasadniony lęk. Nieumiejętność budowania relacji, brak poczucia bezpieczeństwa, ryzykowne zachowania lub (wręcz przeciwnie) zbyt restrykcyjne podporządkowanie wszelkim zasadom i normom to tylko niektóre z objawów charakterystycznych dla syndromu DDA – Dorosłych Dzieci Alkoholików. Osoby z tym syndromem, jeżeli odczuwają trudności w życiu osobistym, mogą szukać pomocy w odpowiednich grupach wsparcia. Co robić – terapia leczenia alkoholizmu? Jeżeli jesteś osobą współuzależnioną, najlepsze dla Ciebie i Twojej rodziny będzie przełamanie bariery milczenia i konfrontacja z problemem, jakim jest choroba alkoholowa. Jeżeli sam borykasz się z alkoholizmem, to wiedz, że Twoja walka o trzeźwość jest walką nie tylko o Twoje własne własne życie, ale również życie Twoich najbliższych. Źródła: Cierpiałkowska L., Ziarko M., Psychologia uzależnień – alkoholizm, Dziękuję za słowa problem w tym, że nie jestem zameldowana w domu rodziców (nawet tymczasowo), a co za tym idzie odgraża się, że wywali mnie z domu. Ale to tak na marginesie. Jeżeli chodzi o nagrywanie, to robię to już od dłuższego czasu, a on jest tego świadomy, jednak nie robi to na nim wielkiego wrażenia. Ja jestem uparta i na pewno się nie poddam, jest jednak problem z moją mamą. To osoba bardzo uzależniona psychicznie od niego. Latami ją katował, gdy byłyśmy dziećmi. Nigdy nie wzywała policji, nie robiła obdukcji, zawsze ukrywała, co się dzieje w domu itp. Typowy przykład patologii, choć na taką rodzinę nie wyglądamy. Ona nigdy nie była po naszej stronie (mojej i siostry), zawsze dawała mu się nabuntować przeciwko nam, a co za tym idzie nadużywała przemocy wobec nas, a zwłaszcza wobec mnie. Często się teraz z siostrą zastanawiamy, czy ona w ogóle nas kochała (?) Ja zawsze mu się przeciwstawiałam. Z domu wyprowadziłam się, po skończeniu podstawówki mając 15lat. Co jakiś czas tu wracam, bo mając na karku 32lata, nie potrafię nadal ułożyć sobie życia. Miesiąc temu wezwałam policję, ponieważ złapał za nóż i zaczął się nim ciąć, a mnie uderzył w twarz. Policja przyjechała, spisała, jednak moja matka nie zdecydowała się na izbę wytrzeźwień. Ja ze względu na to, że nie mam tu meldunku, nie mam nic do powiedzenia. Jedynie mogę wzywać policję. To było popołudniu. Jeszcze tego samej nocy wpadł w szał i rozwalił w drobny mak krzesło kuchenne, bo miał pijackie wizje, że ktoś go atakuje. Tym razem, moja matka zdecydowała się żeby zabrali go na na izbę wytrzeźwień. Niestety, nie zrobiło to na nim wrażenia. Skierowałam go na przymusowe leczenie, lecz o zgrozo na komisji, pan policjant "uprzejmie" go poinformował, że nie mając tu żadnego meldunku, nie mam nic do powiedzenia i może mnie "wyprowadzić" z domu, jako jego właściciel. Ręce opadają. Ma założoną "niebieską kartę", dozór dzielnicowego ale to nie robi na nim żadnego wrażenia. Na domiar złego, ma stałą pracę (puki co, bo już był kilka razy na wylocie, ale moja matka go wybroniła). Daje więc pieniądze na życie, rachunki itp. Więc to działa na naszą niekorzyść. Na dodatek po trzeźwemu jest całkiem inną osobą. do rany przyłóż. Niestety po pijanemu wpada w amoki pijackie. Na dzień dzisiejszy nie jestem pewna, czy dożyje kolejnego dnia. Jednak nie mam na to dowodów. Potrafi idealnie grać niewinnego i pokrzywdzonego, bo to ja się na niego przecież uwzięłam, a on jest w porządku. Po prostu ręce opadają z mam pojęcia, jak się go pozbyć, by w końcu poczuć prawdziwie spokojne życie. Na bruk go ponoć nie mozna wywalić, bo musimy dać mu lokum zastępcze, a do tego spłacić jego część za mieszkanie ;/ Z miłą chęcią bym to zrobiła, ale niestety nie stać nas na to ;/Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję za słowa otuchy..

jak odciąć się od męża alkoholika